Cebula

Cebula ma warstwy i ogry mają warstwy. A nie! Stop! To nie ta bajka! :) 

Ćwiczenie to rzeczywiście nosi nazwę od warstwowości cebuli, ale na szczeście nie ma nic wspólnego z jej zapachem. Zabawę można wykorzystać nie tylko z młodzieżą, ale też z seniorami, dorosłymi czy dziećmi. Wystarczy tylko w odpowiedni sposób manewrować pytaniami. Zanim jednak przejdziemy do pytań, to warto powiedzieć od początku, jak to wszystko ma wyglądać. 

Otóż, dzielimy grupę na dwa zespoły (muszą być równoliczne, jeśli nie są to prowadzący powinien dołączyć. Pierwsza z grup tworzy koło, ale uwaga! Twarzami na zewnątrz kręgu! 

Druga z grup tworzy koło zewnętrzne i wszystkie osoby stają naprzeciwko kogoś z drużyny pierwszej, czyli tworzą się pary. 

Następnie trwają rozmowy, które trwają maksymalnie 1 minutę. Rozmawia się na tematy wskazane przez prowadzącego. Na początku - może być im trudno się otworzyć, zacząć, podtrzymać rozmowy. Później okazuje się, że ta minuta jest zbyt krótka. 

Po każdym pytaniu możemy przesuwać się o jedną osobę w wybraną przez prowadzącego stronę (tylko krąg zewnętrzny). W ten sposób przeprowadzimy więcej rozmów z różnymi osobami. 

Przykładowe pytania: 

1. Jak wyglądał mój dzisiejszy poranek? 

2. Jaką książkę ostatnio czytałam/czytałem? 

3. Gdybym miał/miała możliwość spotkać kogoś znanego, to kogo bym wybrał/wybrała? 

4. Jakiej muzyki słucham?

5. Jaki film pierwszy przychodzi mi do głowy i dlaczego?

Pytania mogą być bardzo różne, dostosowane do wieku odbiorców. Z młodszymi dziećmi możemy nie przesuwać osób z koła zewnętrznego. 

Dzięki cebuli uczestnicy otwierają się, zaczynają ze sobą rozmawiać, poznają się nawzajem. 

Cebula może być też świetnym zaczątkiem do diagnozy społecznej. Możemy dobrać pytania badawcze, które nas interesują i poprosić uczestników zabawy o zapisanie odpowiedzi.